اثر تنش خشکی قبل و بعد از گلدهی بر روند تجمع ماده ی خشک دانه ها در ۴ رقم زمستانه ی گندم آبی

بررسی الگوی توزیع مواد فتوسنتزی و پر شدن دانه در گندم در شرایط تنش خشکی بسیار حایز اهمیّت است. به منظور بررسی رابطه­ ی بین تنش خشکی و پر شدن دانه ­ها و همچنین عملکرد ارقام مختلف، تعداد 4 رقم گندم mv17 (پاکوتاه)، الوند، شهریار (نیمه پاکوتاه) و توس (پابلند) در یک آزمایش مزرعه ای مورد مطالعه قرار گرفتند. آزمایش به صورت کرت­های خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی (تنش خشکی به عنوان کرت اصلی و ارقام به عنوان کرت فرعی) با سـه تکرار اجرا شد. تنش خشکی شامل t1: حذف یک نوبت آبیاری قبل از گلدهی (50-35 زادوکس)، t2: آبیـاری کامل تا ده روز بعد از گلدهی و قطع آن تا رسیدگی کامل (70 زادوکس به بعد) و t3: تیمار شاهد (آبیاری کامل) بود. در شرایط تنش قبل از گلدهی بیشترین عملکرد را رقم الوند با 2728 کیلوگرم در هکتار (29.14% کاهش نسبت به تیمار شاهد) و کمترین با 1979 کیلوگرم در هکتار، رقم توس (43.82% کاهش) داشتند. در رقم پابلند توس تغییری در سرعت پر شدن دانه در تنش قبل از گلدهی حاصل نشد. در تیمار تنش خشکی بعد از گلدهی سرعت پر شدن دانه در رقم توس کاهش پیدا کرد. در تنش بعداز گلدهی (70 زادوکس به بعد) طول مدت پر شدن در رقم mv17 افزایش و در رقم توس کاهش داشت. رقم الوند علی رغم دارا بودن بیشترین سرعت رشد، کمترین طول دوره­ی رشد و بیشترین عملکرد (3850 کیلوگرم در هکتار) را داشت. نتایج در این آزمایش نشان داد که رشد دانه در ارقام پاکوتاه، نیمه پاکوتاه و پابلند در اثر تفاوت در طول دوره­ی فعال پر شدن دانه، وزن نهایی دانه و نیز سرعت پر شدن دانه اختلاف معنی داری دارند و کاهش سرعت رشد دانه موجب افزایش طول دوره­ ی رشد و در نهایت کاهش وزن دانه و عملکرد گردید.